Paano mo matatanggap ang pangyayaring hindi mo kailanman hiniling na mangyari?
Paano mo tatanggapin ang katotohanang iniwan ka na nila at hindi na muling babalikan pa?
Paano mo haharapin ang bukas na mag-isa?
Kaya mo bang tuparin ang ipinangakong gagawin ang lahat para makamit ang nais nila para sayo, para sa kinabukasan mo?
Ako si Elloisa Chris Madrigal labingpitong taong gulang. Ang nag-iisang anak nina Ellysa at Christian Madrgal na kilalang negosyante sa aming lugar. aako ay nakatira sa isang magarang village sa Bulacan at nag-aaral sa Bulacan High Institute isang eksklusibong paaralan para sa mga anak mayaman. Isang marangyang pamumuhay ang aking naranasan dahil sa pagsisikap ng aking mga magulang. Pagsisikap na kailanman hindi ko na masusuklian pa, hindi ko man lang maipagmalaki sa kanila ang tagumpay na makakamit ko sa susunod na linggo. Kung kailan malapit na akong matapos sa sekondarya doon pa sila nawala. Isang yugto ng buhay ko na kailanman hindi ko hinagad na mangyari. Isang pangyayaring hindi ko inaasanng magpapaguho ng aking buhay at pag-asa.
Marso 22 ng taong ito, alas nuebe ng gabi ng ako ay nasa aking silid ng biglang tumunog ang aking telepono. dalidali ko itong kinuha at sinagot ng makita ang pangalan na nkita sa iscreen, si mommy tumatawag kaya sinagot ko, pero natigilan ako sa narinig hindi si mommy ang nasa kabilang linya kudi isang pulis. Huminto ang mundo ko sa narinig, parang gumuho ang lahat, lahat ng aking pag-asa at pangarap. paulit-ulit sa aking tenga ang sinabi ng pulis na wala na ang aking mga magulang,patay na sila pareho. Sabik pa naman akong sabihin sa kanila ang magandang balita, dahil tiyak na matutuwa sila pareho ni daddy. Pero nawala lahat yun ng marinig ko ang ibinalita ng pulis na wala na sila. Wala na ang pinakamamahal kung mga magulang, tuluyan na nila akung iniwan. Akala ko masusorpresa ko sila sa magandang balita pero tila ako ang nasorpresa sa pangyayari. Kailanman hindi ko na sila muling makikita't makakasama pa. Namatay si mommy at daddy dahil sa aksidente na ang sabi ng pulis ay sinadya. Sinadyang kunan ng preno ang kanilang sinasakyang kotse. Galing sila sa isang pagdiriwang ng isang kasosyo ni daddy sa negosyo at isa na ring kaibigan. At pagkatapos ay pumunta daw sila sa isang restaurante para kausapin ang isang kliyente ni daddy. At pagkagaling doon ay umuwi na sila ang sabi ng sekretarya ni daddy na kasama nila sa mpakikipagkita sa kliyente, at doon nga nabangga ang sasakyan sa punong kahoy at tuluyang sumabog. Patay na daw sila ng makita ng mga pulis.
Ang sakit, hindi ko lubos maisip na sa isang iglap nag-iisa na lang ako sa mundo, wala na ang mga taong mahalaga sa akin. Ang buhay na napakasaya at makulay dati ay magiging malungkot at mawawalan na ng kulay ngayon. Pagkatapos ng tawag ay pumunta na ako sa ospital na sinabi ng pulis na pinagdalhan sa kanila. Akala ko nanaginip lang ako, akala ko hindi iyon tototo. pero sinampal sa aikin ang katotohanang ang mga taong nasa aking harapan ay wala ng buhay. Wala na akong nagawa o magagawa pa kahit awayin ko pa ang lahat ng nandon wala na sialng magagawa. Akala ko ,alakas ako, akala ko hindi ako iiyak pero hindi ko namalayan naguunaham na palang pumatak ang mga luha sa aking mga mata. nanghina ako bigla at hindi na makaimik pa, kahit daming tanong ng mga pulis ay wala na akong pakalam sa nangyayari ang tanging nasa aking isipan ay sana hindi ito nangyari at nagdadasal na sana lalapitan nila ako at sabihing hindi kami iyan anak. Paano na ako na wala na sila? PAano ko haharapin ang bukas na mag-isa. Kaya ko ba? Paano na ang pangarap ko na masuklian ang lahat ng paghihirap nila. Pero ano nga ba ang magagawa ko kung ito talaga ang kapalaran ko ang maagang mawalan ng mga magulang.
Napakaganda ng lugar, napakasaya ng mga tao sa paligid. Mababatid mong may magandang mangyayari, tila nananabik ang lahat sa gaganaping seremonya. Marso 29 ang araw na dapat masaya ako, dahil ito ang araw na magtatatpos na ako. Pero hindi na ngayon, wala na ang saya at pananabik ko. Ito ang pinakamalungkot na araw sa buong buhay ko. Kung hindi lang ako kailangan sa lugar na ito ay hindia ako pupunta,tatapak o dadalo sa seremonya at kung hindi lang din ako pinilit ng aking guro at mga kaibigan. ako ang "Valedictorian" ng klase sa taong ito, at ito sana ang sorpresa ko para sa kanila.
Sa wakas natapos din, dalidali akom\ng umalis dahil may seremonya pa akong pupuntahan ang seremonya bago ilibing ang aking mga magulang.
" Mommy, Daddy ito ang aking medalya, ito ang anis kong ibigay at sorpresa sa inyo. Ito ang nais kong ibigay para sa lahat ng pagsisikap niyo para sa akin, Mom,Dad ako ang valedictorian, sana kasama ko kayo kanina, sana masay tayo nagyon. Pero Mom, Dad ipinapangako ko na magtatapos parin ako ng pag-aaral at tutuparin ang nais ninyo para sa aking kinabukasan. At ipinapangako ko mula sa araw a ito na hahanapin ko ang hustisya na nararapat para sa sinapit nyo. Hindi ko hahayaang mababalewala ang lahat at sisiguraduhin kung magbabayad ang sumira ng pamila at ng buhay ko."
--Jonah Mae Alcaris
